Η καθημερινότητα σε ένα γηροκομείο εν μέσω πανδημίας

Σιωπή, άδεια βλέμματα, κενός χρόνος, μοναξιά, εγκατάλειψη. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν αυτά που κατέγραψε η κάμερα του Xρήστου Μπάρμπα, για τις ανάγκες δημιουργίας του ντοκιμαντέρ «Μέσα από το τζάμι, τρεις πράξεις». 

Tον Μάιο του 2020 εν μέσω του πρώτου lockdown της χώρας, ένα γηροκομείο στον Άγιο Στέφανο, στην Αθήνα, αυτοβούλως ετέθη σε έναν αποκλεισμό για δυο μήνες. Το προσωπικό και οι ηλικιωμένοι φιλοξενούμενοι, έζησαν έναν ταυτόχρονο εγκλεισμό, καθώς η μονάδα σφράγισε για προληπτικούς λόγους. Μαζί τους κλείστηκαν και τα μέλη ενός συνεργείου που ανέλαβε τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ.

Ως εμπειρία ζωής περιγράφει ο σκηνοθέτης Xρήστος Μπάρμπας το γύρισμα της ταινίας, που χρειάστηκε περίπου τρείς εβδομάδες συμβίωσης μέσα στο γηροκομείο. «Το εγχείρημα ξεκίνησε πέρυσι, με την βοήθεια και την συγκατάθεση του Δημήτρη Καμπανάρου, ιδιοκτήτη της Μονάδας Φροντίδας με έναν οικιοθελή εγκλεισμό του συνεργείου μαζί με τους ηλικιωμένους, που φιλοξενούνται στον οίκο ευγηρίας. Ήταν μια καθημερινή συμβίωση, που δημιούργησε οικειότητα και έφερε την επαφή, την οποία έχουν περισσότερο ανάγκη οι άνθρωποι που ζουν εκεί, σημειώνει με ιδιαίτερη ευαισθησία ο κ. Μπάρμπας.

Τα μέλη του συνεργείου έγιναν μάρτυρες της ζωής εκείνων που ξέχασαν το παρελθόν, δεν έχουν επαφή με το παρόν και δεν τους περιμένει κανείς στο μέλλον. Η ταινία αποτυπώνει και προβάλει κυρίως τα συναισθήματα όλων αυτών που απέμειναν μόνοι, άλλοτε ξεχασμένοι και άλλοτε απομονωμένοι. Οι δύσκολες ασθένειες, όπως η άνοια, εφησυχάζει τις συνειδήσεις, εκείνων που εμπιστεύονται τις ζωές των οικείων τους σε μονάδες φιλοξενίας. Ωστόσο, το ότι δεν θυμούνται, δεν σημαίνει ότι δεν αισθάνονται.

Αυτό που όλοι θέλουν να ξεχνούν και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει, το γήρας, είναι το επόμενο βήμα. Διαβαίνοντας την πόρτα ενός οίκου ευγηρίας δεν υπάρχει επιστροφή. Όσοι περνούν αυτό το κατώφλι και έχουν επίγνωση αντιλαμβάνονται ότι πλέον περιμένουν απλώς το πότε…

Η ζωή μοιάζει με ένα μακρύ ταξίδι και στις πρώτες δεκαετίες σχεδόν κανείς δεν αφιερώνει χρόνο να σκεφτεί το μετά. Ουδείς μπαίνει στον κόπο της αναγωγής.

Ίσως η πανδημία αποτελέσει αφορμή για αναστοχασμό και αναθεώρηση του τρόπου ζωής. Το έργο του κ. Μπάρμπα σε έναν χώρο, αποκλειστικά για εκείνους που δεν μπορούν πλέον να συμμετέχουν στην λεγόμενη κοινωνική ζωή, σηκώνει το πέπλο της πρόσκαιρης ευφορίας και ρίχνει μια ματιά στο μέλλον. «Η γαρ τύχη κοινή και το μέλλον άδηλον», όπως είπε ο Ισοκράτης.

Το ντοκιμαντέρ θα συμμετάσχει στο 23^ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που θα πραγματοποιηθεί με υβριδικό τρόπο από τις 24 Ιουνίου έως τις 4 Ιουλίου, ενώ στις 25 του μηνός θα προβληθεί στον κινηματογράφο Ναταλί.

www.ertnews.gr