Επικίνδυνα κτήρια προς κατεδάφιση

Πλήθος κτηρίων στην επικράτεια που έχουν κριθεί επικίνδυνα θέτουν σε κίνδυνο διερχόμενους πολίτες, ενώ οι ιδιοκτήτες τους αδιαφορούν να αναλάβουν το κόστος επισκευής τους.

Ο αδόκητος θάνατος ενός φοιτητή στην Λάρισα από κατάρρευση τοίχου ετοιμόρροπης οικίας έφερε στην επικαιρότητα το θέμα των εγκαταλελειμμένων κτηρίων που βρίσκονται στο στάδιο της αποδόμησης, ως προς την στατικότητά τους, ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε κάθε πόλη και χωριό της χώρας και είναι στην αρμοδιότητα της εκάστοτε τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ο Γιάννης Μαρκατάς, πρόεδρος του συλλόγου πολιτικών μηχανικών Λάρισας αναφέρει ότι τα 12 άρθρα του προεδρικού διατάγματος 13/4/1929, “Περί επικινδύνων οικοδομών”, προβλέπουν ποια κτήρια χαρακτηρίζονται «επικίνδυνα από απόψεως στατικής και δομικής, από απόψεως υγιεινής, από απόψεως ασφαλείας κατά του πυρός, και από απόψεως κυκλοφορίας του κοινού εις το εσωτερικόν χώρων συναθροίσεως». Το 2^ο άρθρο προβλέπει ότι «Πας πολίτης δικαιούται να καταγγέλη την πιθανολογουμένην ύπαρξιν κινδύνου εις τας οικοδομάς, η δε αστυνομική αρχή και η επί της εφαρμογής του σχεδίου υπηρεσία δικαιούνται να θέτωσιν υπό έλεγχον προς εξακρίβωσιν υπάρχοντος τυχόν κινδύνου παν κατασκεύασμα, είτε αποπερατωθέν είτε υπό κατασκευήν διατελούν».[1]

Έπειτα από μια καταγγελία επεμβαίνει ο δήμος με δικά του ή κρατικά έξοδα, γίνεται άρση της επικινδυνότητας, κατεδαφίζεται το επικίνδυνο κτίσμα και ακολούθως κινείται εναντίον του ιδιοκτήτη για να διεκδικήσει τις δαπάνες. Ο νόμος είναι πλήρης, αλλά το θέμα είναι η εφαρμογή του. Θεωρητικά στους προϋπολογισμούς των Δήμων θα έπρεπε να υπάρχει πρόβλεψη για την επισκευή ή κατεδάφιση επικίνδυνων κτηρίων, αλλά αυτό δεν αποτελεί τον κανόνα.

Όπως σημειώνει ο κ. Μαρκατάς, κάθε πολίτης δεν έχει πραγματική αίσθηση της πραγματικής φύσεως ενός κτηρίου και έχει μόνο μια εξωτερική θέαση του χώρου, που συχνά είναι παραπλανητική.

Ο κ. Μαρκατάς θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και για το περιβαλλοντικό κόστος, που έχει η αποδόμηση/ κατεδάφιση ενός κτηρίου, αναφέροντας ενδεικτικά την δαπάνη της ενέργειας που απαιτείται για την ανακύκλωση ενός υαλοπίνακα, δηλαδή ενός τζαμιού παραθύρου. Το θέμα δεν είναι η αλλαγή των παλαιών κουφωμάτων από σύγχρονα, που προβάλλεται ως τρόπος εξοικονόμησης ενέργειας, ενώ την ίδια στιγμή γίνεται πολλαπλάσια σπατάλη από τα ίδια τα υλικά που “αποσύρονται”.

[1] Προεδρικό Διάταγμα της 13/22-4-1929 – ΦΕΚ 153/Α/22-4-1929 (Κωδικοποιημένο)

https://www.e-nomothesia.gr/kat-periballon/oikodomes/pd-24-4-1929.html

www.ertnews.gr