Πολλές καθυστερήσεις, ρεκόρ στα 0-0

Κάποια γενικά συμπεράσματα από την πρώτη αγωνιστική του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η οποία ολοκληρώθηκε την Πέμπτη.

Έκαναν αίσθηση οι ήττες – σοκ της Αργεντινής και της Γερμανίας, από Σαουδική Αραβία και Ιαπωνία. Μάλιστα συνέβησαν με πανομοιότυπο τρόπο. Αμφότερες προηγήθηκαν με πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο και δέχτηκαν την ανατροπή στο δεύτερο μέρος. Εκτός των δύο ομάδων της Ασίας, οι Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία, και Βραζιλία, έσωσαν την παρτίδα της πρώτης αγωνιστικής, με νίκες που συνδυάστηκαν με ωραίο ποδόσφαιρο. Πέραν τούτων οι περισσότερες ομάδες κινήθηκαν στη μετριότητα. Ελπίζουμε και περιμένουμε καλύτερη συνέχεια.

Στα 16 πρώτα παιχνίδια προέκυψαν τέσσερις ισοπαλίες χωρίς τέρματα. Είναι ήδη ο χειρότερος απολογισμός στην ιστορία των Παγκόσμιων Κυπέλλων, με 48 αγώνες να απομένουν! Στο προηγούμενο μουντιάλ, αυτό της Ρωσίας, μόνο ένα ματς είχε λήξει 0:0, αυτό της Γαλλίας με τη Δανία στους ομίλους. Έτσι, με το «καλημέρα» στο Κατάρ πήγε περίπατο ο ισχυρισμός ότι η εποχή της διεξαγωγής των αγώνων θα έβρισκε πιο φορμαρισμένους τους ποδοσφαιριστές και θα βλέπαμε καλύτερο ποδόσφαιρο. Φορμαρισμένοι μπορεί να είναι οι επιθετικοί, αλλά είναι και οι αμυντικοί χαφ και οι στόπερ. Η έλλειψη προετοιμασίας, καθώς οι ομάδες συγκεντρώθηκαν μόλις μια εβδομάδα πριν τη σέντρα, μπορεί να είναι ένας λόγος της έλλειψης ρυθμού. Πρόκειται για εθνικές ομάδες, που δεν έχουν καθημερινή τριβή, οπότε έπρεπε να τούς δοθεί επιπλέον χρόνος πριν το μεγαλύτερο ραντεβού. Ο άλλος λόγος προκύπτει ενδεχομένως από τις πέντε αλλαγές. Προηγουμένως τα ματς «άνοιγαν» λόγω της κόπωσης στο δεύτερο ημίχρονο και παρουσιάζονταν περισσότεροι κενοί χώροι. Πλέον οι προπονητές προσθέτουν αμυντικά χαφ, διατηρούν τα συνολικά τρεξίματα και ακυρώνουν τα επιθετικά ατού του αντιπάλου.

Σε σχέση με το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο έχει αυξηθεί κατά περίπου δέκα λεπτά ο συνολικός χρόνος του παιχνιδιού, αφού οι διαιτητές κρατούν πολλές καθυστερήσεις στο τέλος κάθε ημιχρόνου. Ωστόσο δεν υπάρχουν ιδιαίτερες αποκλίσεις σε ότι αφορά τον καθαρό χρόνο παιχνιδιού, που είναι και ο πιο σημαντικός. Συνεπώς οι ομάδες βρίσκονται περισσότερο χρόνο στο γήπεδο χωρίς να παίζουν. Αυτό οφείλεται στο ότι οι διαιτητές μιλούν πλέον πάρα πολύ και ο χρόνος που απαιτείται για κάθε εκτέλεση στατικής φάσης είναι υπερβολικά αυξημένος. Κάθε φάουλ ή κόρνερ έχει μετατραπεί σε ιεροτελεστία, στη διάρκεια της οποίας ο διαιτητής κάνει διάλογο, συστάσεις, δίνει οδηγίες, όπως αδιανόητα γίνεται στον τερματοφύλακα στο πέναλτι, λες και πρόκειται για παιδιά των ακαδημιών. Επίσης οι ποδοσφαιριστές γίνονται όλο και πιο ευαίσθητοι, σε σημείο να βρίσκονται στο έδαφος σε κάθε επαφή. Ειδικά όσοι προηγούνται στο σκορ.

Για πρώτη φορά από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, δεν βγήκε κόκκινη κάρτα την πρώτη αγωνιστική. Οι διαιτητές γενικώς αποφεύγουν να βγάλουν κάρτες, γεγονός που κάνει πιο δυνατές τις μονομαχίες, πιο σκληρό το παιχνίδι, με συνέπεια τις περισσότερες διακοπές. Πάντως σε γενικές γραμμές η διαιτησία δεν καθόρισε αποτελέσματα.

Συμπερασματικά το άθλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με περισσότερο σκεπτικισμό από εκείνους που αποφασίζουν για την τύχη του και την ευημερία του. Η ανάθεση της επόμενης διοργάνωσης, με ότι αυτό πλουσιοπάροχα συνεπάγεται, δεν μπορεί να αποτελεί το μοναδικό τους μέλημα.