Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Ο αληθινός τζέντλεμαν του ελληνικού κινηματογράφου που έφυγε μόνος

Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου, γεννήθηκε στο Διακοφτό Αχαΐας στις 12 Ιουλίου 1912. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στον ρόλο του ιππότη στον Βασιλιά Ληρ.

Στο Εθνικό Θέατρο παρέμεινε μέχρι το 1941 και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1947 με την ταινία Τα Παιδιά της Αθήνας. Η καριέρα του υπήρξε ιδιαίτερα πλούσια, καθώς έπαιξε σε 136 ταινίες, μεταξύ των οποίων οι Ένας ιππότης για τη Βασούλα, Η βίλα των οργίων, Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται, Φουσκοθαλασσιές και Ο Κύριος Πτέραρχος. Η τελευταία του ταινία ήταν το Ταξίδι στα Κύθηρα.

Στην τηλεόραση, ο ρόλος του κυρ-Γιώργη στη σειρά Λούνα Παρκ τον καθιέρωσε στη λαϊκή συνείδηση. Το 1968 τιμήθηκε με το βραβείο των Ελλήνων κριτικών για την ταινία Το κανόνι και το αηδόνι.

Μια ζωή αφιερωμένη στην τέχνη – και στις γυναίκες

Παρότι δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ «ζεν πρεμιέ», ο Παπαγιαννόπουλος είχε μεγάλη απήχηση στο γυναικείο φύλο. Χαρακτηριστικά έλεγε αστειευόμενος:
«Την βλέπεις αυτή την καράφλα; Κάθε τρίχα που λείπει είναι και μια ικανοποιημένη γυναίκα».

Υπήρξε, όμως, και ένας έρωτας που έμεινε ανεκπλήρωτος: η ηθοποιός Άννα Καλουτά, η οποία εκείνη την εποχή διατηρούσε δεσμό με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Ο ηθοποιός σεβάστηκε τη σχέση της, αλλά η απόρριψη τον πλήγωσε βαθιά.

Ορκισμένος εργένης

Παρά τους πολυάριθμους δεσμούς του, δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο ίδιος το απέδιδε με χιούμορ στο έντονο ροχαλητό του, λέγοντας: «Εγώ ροχαλίζω πολύ, ποια γυναίκα θα με ανεχτεί;»
Απέφευγε να εκθέτει τις συντρόφους του στη δημοσιότητα και τις σύστηνε συχνά ως «ανιψιές» του. Αν κάποια ήταν ηθοποιός, φρόντιζε να της εξασφαλίσει μικρούς ρόλους μέσω γνωστών σκηνοθετών, όπως ο Γιάννης Δαλιανίδης.

Ο θάνατος και η υστεροφημία

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε μόνος, καθώς ήταν άγαμος. Έφυγε από τη ζωή στις 13 Απριλίου 1984 και βρέθηκε στο σπίτι του μέρες αργότερα. Ο Δήμος Διακοπτού τίμησε τη μνήμη του με την τοποθέτηση της προτομής του στην παραλία.

Παρά τη μεγάλη του επιτυχία, έμεινε πάντα ένας άνθρωπος ταπεινός, γενναιόδωρος και διακριτικός, αφήνοντας πίσω του όχι μόνο μια σπουδαία καλλιτεχνική παρακαταθήκη, αλλά και την εικόνα ενός αληθινού τζέντλεμαν.