Από τα όνειρα για το Μουντιάλ, στα «δικαστήρια» της ήττας

Το βράδυ της Παρασκευής πολλοί από εμάς σιγοψιθυρίζαμε «πάμε να πάρουμε το Μουντιάλ». Μερικές ημέρες αργότερα, μετά την ήττα από τη Δανία, η συζήτηση στράφηκε στο «δεν μπορούν οι πιτσιρικάδες και ο Ιβάν».
Κάπως έτσι ήμασταν πάντα, έτσι είμαστε και – κατά πάσα πιθανότητα – έτσι θα παραμείνουμε. Η ποδοσφαιρική μας κουλτούρα είναι γεμάτη υπερβολές: ενθουσιαζόμαστε στα όρια του παραληρήματος μετά από μια νίκη, ενώ την επόμενη κιόλας ήττα ανοίγουμε τα «δικαστήρια» του καναπέ.

Η παγίδα του κενού

Το πρόβλημα δεν είναι ο ενθουσιασμός, ούτε η απογοήτευση. Είναι το κενό ανάμεσά τους. Εκεί όπου χάνεται η ισορροπία και η ψύχραιμη ματιά. Γιατί όταν ανεβαίνεις στα σύννεφα με μια νίκη και βυθίζεσαι στο σκοτάδι με μια ήττα, τότε εύκολα κινδυνεύεις να πέσεις στο κενό.

Ούτε υπερβολές, ούτε καταδίκες

Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Ελλάδα δεν είναι ομάδα που θα πάει στο Κατάρ ή στις ΗΠΑ για να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταδικάσουμε μια νέα γενιά με τόσο ταλέντο όσο λίγες φορές έχουμε δει στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι νεαροί διεθνείς χρειάζονται χρόνο, στήριξη και υπομονή. Όπως και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που επιχειρεί να «χτίσει» κάτι διαφορετικό.

Η ισορροπία που μας λείπει

Στην τελική, το ποδόσφαιρο είναι συναίσθημα. Είναι χαρές, απογοητεύσεις, όνειρα, ακόμη και υπερβολές. Χρειάζεται όμως μέτρο. Να βλέπουμε και τα πάθη μας και τα λάθη μας. Να μην φτάνουμε από το ένα άκρο στο άλλο σε λίγες μόνο ώρες.
Γιατί η Εθνική ομάδα δεν ανήκει μόνο στις στιγμές θριάμβου, αλλά και σε εκείνες που πονάνε.

Και ίσως, αν το καταλάβουμε αυτό, να μην πάρουμε το Μουντιάλ, αλλά να ξαναβρούμε την πίστη μας σε μια ομάδα που μπορεί να γράψει τη δική της νέα ιστορία.