Στην Κύπρο ο Πρωθυπουργός για το μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδη – «Υποκλίνομαι με συγκίνηση στην πολιτική του παρακαταθήκη»

Επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε στο ετήσιο μνημόσυνο του πρώην Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και ιδρυτή του Δημοκρατικού Συναγερμού Γλαύκου Κληρίδη, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, το οποίο τελέστηκε στον Καθεδρικό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα Λευκωσίας.

«Μακαριώτατε, κυρία Πρόεδρε της Βουλής και του Δημοκρατικού Συναγερμού, αξιότιμοι τέως Πρόεδρε της Δημοκρατίας, Αγαπητέ Νίκο και Επίτιμε Πρόεδρε του ΔΗΣΥ, κυρίες και κύριοι Υπουργοί και Βουλευτές, εκπρόσωποι κομμάτων, κύριε Πρόεδρε του Ινστιτούτου Κληρίδης, Φίλες και φίλοι, θέλησα να βρεθώ στη Λευκωσία δώδεκα χρόνια από τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, για να υποκλιθώ με συγκίνηση στην πολιτική του παρακαταθήκη.

Σε μια φορτισμένη συγκυρία, μάλιστα, μετά την πρόσφατη απώλεια της αγαπημένης κόρης του Καίτης, μιας γυναίκας η οποία, όπως και εκείνος άλλωστε, ήξερε να προσφέρει απλόχερα αλλά και να διεκδικεί εξίσου μαχητικά.

Σήμερα, λοιπόν, τιμάμε έναν ηγέτη που με το όραμά του και με τις δυναμικές του πρωτοβουλίες διαμόρφωσε τη σύγχρονη Κύπρο, γι’ αυτό και αγαπήθηκε όσο λίγοι, εμπνέοντας πίστη στους πολιτικούς του φίλους, αλλά και σεβασμό στους πολιτικούς του αντιπάλους. Και αυτό διότι σε όλη του την διαδρομή επέδειξε ένα σπάνιο ήθος, αλλά κυρίως ένα αξιοθαύμαστο πολιτικό ανάστημα που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της πατρίδας.

Πράγματι, σε μια εποχή που άλλοι επέλεγαν την εύκολη οδό των συνθημάτων, εκείνος ακολούθησε τον δύσβατο δρόμο της αλήθειας, ενώ όταν αρκετοί επεδίωκαν το χειροκρότημα, εκείνος αναζητούσε λύσεις, με το αποτύπωμα της πολιτικής του αντίληψης να καθρεφτίζει την βενιζελική προσέγγιση, η οποία δεν υποτασσόταν στη ροή των γεγονότων, αλλά επιχειρούσε πάντα να τη διαμορφώσει», ανέφερε ο Πρωθυπουργός.

Μιλώντας για τον πρώην Προέδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε: «Φάρος της πορείας του Γλαύκου Κληρίδη ήταν τα συμφέροντα της πατρίδας του, που δεν έπαψε να υπηρετεί ούτε μέρα, καθώς ανήκε σε μια γενιά στην οποία ανήκε και ο πατέρας μου. Βγαλμένος από την βοή του αντιφασιστικού πολέμου, αλλά και γαλουχημένη στις μάχες της δημοκρατίας. Ήταν πράγματι μια γενιά από άλλο μέταλλο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως τους συνέδεε μια βαθιά προσωπική φιλία. Τους ένωνε, όμως, και η θέση ότι ο πραγματικός πατριωτισμός δεν φυλακίζεται στην εύκολη ρητορική, γι’ αυτό εξάλλου αποτελεί και τη δύσκολη επιλογή, μακριά από τις ίνες του λαϊκισμού και τα κίβδηλα λόγια που μπορεί να χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλοιώνουν όμως την κρίση και τη σκέψη. Θυμίζω ότι ο Κληρίδης υπήρξε από τους πρώτους που διέγνωσαν ότι ένα ανεξάρτητο κυπριακό κράτος ήταν η βέλτιστη λύση για τον Ελληνισμό μετά το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ. Και όταν αργότερα, το 1974, πριν από 51 χρόνια, η Κύπρος αναμετρήθηκε με τη μεγαλύτερη δοκιμασία της, τότε ο Γλαύκος ήταν παρών ως προεδρεύων της Δημοκρατίας για να αναλάβει την ευθύνη και να σηκώσει το βαρύ αυτό φορτίο. Θα μπορούσε να είχε αρνηθεί. Θα μπορούσε να είχε λιποψυχία, αφήνοντας άλλους να διαχειριστούν το χάος και τον υπαρξιακό κίνδυνο. Όμως ουδέποτε οπισθοχώρησε. Πόσο μάλλον όταν κλήθηκε να διαχειριστεί την παράνομη τουρκική εισβολή, η οποία οδήγησε στην κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού. Ένα καθήκον που κανείς δεν θα το ήθελε, αλλά μόνο οι γενναίοι μπορούσαν να το αναλάβουν. Αυτό θεωρώ ότι αποτελεί και το πιο κομβικό μάθημα της κληρονομιάς του Γλαύκου. Η πολιτική δεν είναι φήμη και δόξα. Σημαίνει αφοσίωση και υπηρεσία. Σημαίνει θάρρος και θυσία.

Μια κατεύθυνση στην οποία παρέμεινε σταθερός και στην ξεχωριστή στιγμή που ακολούθησε, όταν κλήθηκε να εξηγήσει στον λαό γιατί απέναντι στη διχοτόμηση που ήθελε η Τουρκία, προτιμότερη ήταν η λύση της επανένωσης μέσω της Ομοσπονδίας. Γνώριζε ασφαλώς τα εμπόδια που θα συναντούσε αυτό το εγχείρημα. Γι’ αυτό και ήταν ήδη από το 1976 θερμός υποστηρικτής του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Κύπρου. Πράγματι, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον, χαράσσοντας κοινή στρατηγική με την Ελλάδα, πέτυχε την πολυπόθητη ένταξη της Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν μια σοφή επιλογή που θωράκισε στη πράξη τον κυπριακό Ελληνισμό .Και ακριβώς χάρη σε αυτό το ευρωπαϊκό κεκτημένο, οι διάδοχοί του Κληρίδη μπόρεσαν να διαχειριστούν το Κυπριακό με ευνοϊκότερους όρους, σφυρηλατώντας το μέτωπο Αθήνας Λευκωσίας, ενδυναμώνοντας την άμυνα της Κύπρου απέναντι στην τουρκική αδιαλλαξία και έχοντας μία σταθερή πυξίδα τους τον στόχο της πολιτικής ενότητας αλλά και την αγαπημένη του φράση “Την πατρίδα ουκ ελατο παραδώσω”.

Κυρίες και κύριοι, σε μια τέτοια σύναξη τιμής προς έναν εθνικ;o πλέον ηγέτη, θα αποφύγω να μιλήσω σε τόνους κομματικούς. Είναι γνωστοί άλλωστε οι δεσμοί της παράταξης, την οποία έχω την τιμή να είμαι ο ηγέτης με τον Δημοκρατικό Συναγερμό που ίδρυσε ο Γλαύκος Κληρίδης. Το ίδιο και η προσωπική μου εκτίμηση που με ενώνει τώρα με την Αννίτα Δημητρίου, όπως και η γόνιμη συνεργασία που είχαμε όλους τους προηγούμενους προέδρους του Δημοκρατικού Συναγερμού. Έτσι επιλέγω σύντομα να μιλήσω για το παρόν και το μέλλον των κοινών προσπαθειών Κύπρου και Ελλάδας στο τρέχον διεθνές περιβάλλον. Ένα περιβάλλον αστάθειας, διαρκών ανατροπών Ανθρώπων με νέα κρίσιμα στοιχήματα και για τις δυο μας χώρες.

Στοιχήματα τα οποία μπορούμε, ωστόσο, πλέον να τα αντιμετωπίζουμε οπλισμένοι με τις δικές μας δυνατότητες και στηριγμένοι στις δικές μας συμμαχίες, τις οποίες και μεθοδικά οικοδομούμε.

Γιατί στις μέρες μας τα δύο κέντρα του Ελληνισμού αποτελούν τους ισχυρότερους φάρους σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, αποτελούν επίσης δύο ευρωπαϊκά κράτη που αναπτύσσουν την οικονομία τους πολύ ταχύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Δύο ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία μειώνουν το χρέος τους ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Κι ακόμα δύο κράτη που θωρακίζουν την άμυνά τους, μετέχοντας παράλληλα στη διαμόρφωση του νέου ενεργειακού χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου με σημαντικά έργα ηλεκτρικής διασύνδεσης.

Με άλλα λόγια, Αθήνα και Λευκωσία συμβαδίζουν με απόλυτη ταύτιση στον ίδιο δρόμο, με συνέπεια και με αποφασιστικότητα, επιτυγχάνοντας, μάλιστα, μετά το Κραν Μοντανά και μια μακρά περίοδο αδράνειας, την επανέναρξη των άτυπων συζητήσεων για το Κυπριακό υπό τη σκέπη του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Μια εξέλιξη στην οποία και η Ελληνική Δημοκρατία συνέβαλε καθοριστικά, πάντα σε σύμπνοια με την Κυβέρνηση της Κύπρου, εμμένοντας στο υφιστάμενο πλαίσιο των ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία νομική προσωπικότητα και απορρίπτοντας προφανώς ως απαράδεκτα τα επιχειρήματα για λύση δύο κρατών, φροντίζοντας ωστόσο, από την άλλη και για την οικονομική, αμυντική και κοινωνική θωράκιση της κάθε χώρας μας ξεχωριστά.

Στην εποχή μας, κυρίες και κύριοι, η οικονομία γίνεται συντελεστής άμυνας. Η άμυνα είναι παράμετρος της αποτελεσματικής δημοκρατίας, αλλά και οι δύο μαζί είναι τα κλειδιά για την κοινωνική συνοχή. Η στρατηγική μας συμπόρευση λοιπόν, απλώνεται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα και έτσι θα συνεχιστεί. Θεμελιωμένη στην αντίληψη ότι ιδίως στην εξωτερική πολιτική, θετικές εξελίξεις προκύπτουν μόνο με την ενεργή διπλωματία, όχι με στασιμότητα που οδηγεί στην παγίωση των κακώς κειμένων και τελικά στην περιθωριοποίηση και με την πεποίθηση ότι όποιος έχει ισχυρά τα επιχειρήματα και το δίκαιο δίπλα του μπορεί τελικά να αλλάζει και τους συσχετισμούς με ευθύνη αλλά και με τόλμη, με ρεαλισμό αλλά και με διεκδίκηση.

Η εμπειρία του Κληρίδη και το απόσταγμα των τελευταίων δεκαετιών μας διδάσκουν ότι η καθήλωση μπορεί τελικά να συνεπάγεται οπισθοχώρηση, αλλά και ότι πίσω από τις κορόνες ψευτο πατριωτισμού του παρόντος κρύβονται συχνά οι αποτυχίες του μέλλοντος. Δεν τις έχουμε ανάγκη ούτε στην Λευκωσία ούτε και στην Αθήνα. Ανάγκη έχουμε τον πατριωτισμό της ευθύνης, του ρεαλισμού και του αποτελέσματος γιατί οι λαοί μας δεν συνδέονται μόνο με το πεπρωμένο της γλώσσας, της ιστορίας, της θρησκείας, όσο και με την κοινή προοπτική της ειρήνης και της Ευρώπης, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, της οικονομικής προόδου και της κοινωνικής ευημερίας, της καλής γειτονίας και της συνεργασίας. Με αξίες, δηλαδή, ικανές να διατρέχουν τον χρόνο ώστε το όραμα του Κληρίδη να ταξιδεύει και να συναντά τους καιρούς μας.

Τιμούμε λοιπόν σήμερα έναν από τους λίγους ηγέτες των οποίων η φωνή μπορεί πια να σίγησε, όμως τα νοήματα που εξέπεμψε ηχούν ακόμα πολύ δυνατά. Ιδίως γιατί η ιστορία ξεπερνά τελικά τα εφήμερα χειροκροτήματα, καταγράφοντας τελικά μόνο τις δύσκολες, τις καθοριστικές αποφάσεις, όπως προσπερνά και του στιγμιαίου δημαγωγούς, για να καταστήσει μόνιμα επίκαιρους τους οραματιστές εκείνους που μετείχαν τελικά στην εξέλιξή της. Και αυτό σκέφτομαι τώρα, ότι αποτελεί μάλλον και το μεγαλύτερο παράσημο για έναν πολιτικό να τον μνημονεύουν ως οδηγό δράσης σε προκλήσεις που έπονται της δικιάς του ζωής. Όχι γιατί κέρδισε όλες τις μάχες, αλλά γιατί δεν δείλιασε να τις δώσει. Ούτε γιατί δεν απέφυγε λάθη. Σίγουρος όμως ότι διεκδίκησε το σωστό. Και πάντως, αν δεν έδωσε όλες τις απαντήσεις, δεν δίστασε να θέσει τις καίριες ερωτήσεις. Γι αυτό και πιστεύω ότι ο ιδανικός φόρος τιμής στη μνήμη του Γλαύκου Κληρίδη είναι να ξαναδιαβάσουμε τη διαδρομή του με τη ματιά του σήμερα. Αντλώντας διδάγματα απ’ αυτήν και προσαρμόζοντας με τόλμη και αυτοπεποίθηση την τακτική μας στην υπηρεσία του μεγάλου στόχου που μας ενώνει με Εκείνον μια ενωμένη και ειρηνική Κύπρο»

Σχετική είδηση:

Στο 12ο ετήσιο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδη στη Λευκωσία σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης

www.ertnews.gr