Το «μοντέλο Βούτσιτς»

Από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της Σερβίας μέχρι σήμερα, ο Αλεξάνταρ Βούτσιτς – ο οποίος στα πρώτα του βήματα υπήρξε στέλεχος του ακροδεξιού Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, υποστηρικτής του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και οπαδός της ιδέας της «Μεγάλης Σερβίας» – επιχείρησε να επιβάλει ένα δικό του μοντέλο. Ενδεικτικά, αν και ποτέ δεν ήρε την επίσημη υποστήριξή του στην ένταξη της Σερβίας στην ΕΕ, ούτε στη συνεργασία με το ΝΑΤΟ, παράλληλα οικοδόμησε στενούς δεσμούς (οικονομικούς, ενεργειακούς και πολιτικούς) τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Κίνα. Εντάχθηκε, μάλιστα, στο μεγαλεπήβολο σχέδιο του Σι Τζινπίνγκ για τον νέο «Δρόμο του Μεταξιού», ενώ έχει επανειλημμένως καταγγείλει αυτό που ο ίδιος ονόμασε «αντικινεζική υστερία».

Σταδιακά, ωστόσο, το αίσθημα της αναστήλωσης του πληγωμένου σερβικού εθνικισμού (από τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ) διαδέχθηκε η καθημερινή πραγματικότητα για εκατομμύρια πολίτες, που ήταν συνυφασμένη με δυσκολίες στη διαβίωση, εκμετάλλευση και διαφθορά. Ως συνέπεια, εδώ και αρκετά χρόνια, η κοινωνία δίνει την εικόνα ενός «καζανιού» που είναι έτοιμο να εκραγεί – κάτι που συνέβη για πρώτη φορά το 2023, με αφορμή δύο επιθέσεις μέσα σε 48 ώρες,  όταν δύο ένοπλοι σκότωσαν 17 ανθρώπους και τραυμάτισαν 21. Οι μαζικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν τότε είχαν ως συνέπεια την προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον Βούτσιτς, που διενεργήθηκαν τον Δεκέμβριο και έδωσαν την απόλυτη πλειοψηφία στο κυβερνών κόμμα, με 48% και 129 στις 250 έδρες (και αποχή 41%). Το γυαλί, όμως, είχε ραγίσει…