Τι  πέτυχε η φετινή διάσκεψη για το κλίμα στην Αίγυπτο; 

Η “Διάσκεψη της Εφαρμογής”, όπως ονομάστηκε η Σύνοδος που πραγματοποιήθηκε στο Σαρμ Ελ Σέιχ για την κλιματική αλλαγή, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες πολλών για σημαντικές αποφάσεις.

Η Σάντυ Φαμελιάρη, υπεύθυνη προγραμμάτων κλιματικής αλλαγής- ελληνική «Greenpeace», επισημαίνει ότι τα προβλήματα που προέκυψαν εν τω μεταξύ, λόγω της ενεργειακής κρίσεως, καθόρισαν την έκβαση της Διάσκεψης.

Οι επιστήμονες επιμένουν στην μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, έως το 2050, αλλά κάθε χώρα έχει τα δικά της σχέδια για τη επίτευξη του στόχου.

«Η Ελλάδα έχει θέσει έναν πολύ φιλόδοξο στόχο να χρησιμοποιεί ανανεώσιμες πηγές για την κάλυψη του 80% των ενεργειακών της αναγκών έως το 2030», τόνισε η κ. Φαμελιάρη. Ήδη έχει πετύχει το 20% έως τώρα.

Εν τούτοις έγινε ένα σημαντικό βήμα, με την δημιουργία του πρώτου ταμείου απωλειών και ζημιών, που προκαλούνται από την ανθρωπογενή αλλαγή του κλίματος.

Ένα από τα θέματα που συζητούνται αφορά τις χώρες που παράγουν διοξείδιο του άνθρακα, λόγω της αναπτυγμένης βιομηχανίας και του καταναλωτικού τρόπου ζωής τους, ενώ άλλα κράτη κυρίως στην Αφρική και Λατινική Αμερική απλώς υφίστανται τις συνέπειες.

Με αυτό το σκεπτικό καλούνται οι πλούσιοι που “μολύνουν” τον πλανήτη να βοηθήσουν, με κάποια δισεκατομμύρια τους φτωχότερους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές δυσκολίες και να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες. Ποιος θα πληρώσει το κόστος για την υπερθέρμανση του πλανήτη;

Αυτό από οικονομικής απόψεως είναι ένα αβάσιμο επιχείρημα. Σε κάθε οικονομικό μοντέλο η παραγωγή είναι το ένα σκέλος και η κατανάλωση το άλλο. Έτσι, οι λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου δεν παράγουν αγαθά, αλλά τα καταναλώνουν. Είτε πρόκειται για αντλίες νερού εισαγόμενες από την Ευρώπη, είτε για γεωργικά προϊόντα, ακόμη και τρόφιμα για τους λιμοκτονούντες, που για να παραχθούν στις πλούσιες χώρες απαιτούν λιπάσματα, φάρμακα, νερό, μεταφορές και αποθήκευση, τα οποία συνολικά χρειάζονται τεράστιες ποσότητες ενέργειας και εκ των πραγμάτων δημιουργούν ρύπους, είτε πρόκειται για άλλα είδη, στον τομέα των κατασκευών, ρούχα, παπούτσια, οχήματα, κινητά, ηλεκτρικές συσκευές, κλπ., σχεδόν όλα όσα χρησιμοποιούν τα περιμένουν από τις αναπτυγμένες χώρες.

Το μερίδιο επομένως στην παραγωγή του CO2 και στην αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας είναι επιμερισμένο. Το ότι αποψιλώνονται τα φυσικά δάση στην Ινδονησία και στην Άπω Ανατολή για να παραχθεί φοινικέλαιο, ή τα δάση του Αμαζονίου για να παραχθεί φτηνή σόγια, που καταναλώνουν αυτές οι χώρες είναι γεγονός και το ερώτημα είναι πως θα σταματήσει η καταστροφή εφ’ όσον η ζήτηση συνεχώς αυξάνεται, λόγω της αυξήσεως του πληθυσμού με γεωμετρική πρόοδο, κυρίως στην Αφρική σε σχέση με την Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική. Όταν οι γεννήσεις είναι 1,5-2 προς 17 τότε δεν υπάρχουν περιθώρια. απαιτούνται μεγάλες τομές.

Βεβαίως η κλιματική αλλαγή είναι μη αναστρέψιμη διαδικασία που θα ακολουθήσει ο πλανήτης και το μόνο που μπορεί να προσπαθήσει η παγκόσμια κοινότητα είναι η συντήρηση των ειδών, μεταξύ των οποίων και το ανθρώπινο, κάτι που προϋποθέτει συνολική αλλαγή του μοντέλου ζωής και των υφιστάμενων αντιλήψεων, καθώς και νέες μορφές ενέργειας πέραν των γνωστών ΑΠΕ. Σημειωτέον, κανένα από τα προτεινόμενα ή εφαρμοζόμενα σήμερα και στο παρελθόν οικονομικά μοντέλα έχουν την παραμικρή πιθανότητα για κάτι τόσο μεγάλο. Και προφανώς οι αρμόδιοι το γνωρίζουν.

www.ertnews.gr